Opeens 4 weken bij elkander op den lip leidt tussen geliefde A. en mij weleens tot confrontaties.
Over grenzen en over vrijheid, over in aura’s lopen purren, ouwe koeien, nieuwe koeien.. ach, ons oeuvre is zo rijk.
Nix an.
Tot we op een gegeven moment gewoon hebben afgesproken op te houden met dat gezeik. Niet meer doen, stop zeggen als je gezeik aan voelt komen en dan: bij jezelf houden en je mond houden.
En dat gaat –so far- prima.
Mede dankzij De Cursus in Wonderen. En het boek “Het regent geluk” van Lisa Portengen.
Want dit las ik bij les 73: Ik wil dat er licht is!
In werk en privé, op elke situatie toepasbaar:
in plaats van
*gelijk willen halen
*in de verdediging schieten
*gezien willen worden
*de aanval voorbereiden
kiezen voor licht en liefde inbrengen.
En dat kan in elke situatie. Heel bewust.
Het is niet zo van belang wat de ander doet.
Het is van belang hoe jij kijkt.
Dat de ander mag zijn wie hij is, en niet hoeft omgebouwd te worden tot een voor jou aantrekkelijk beeld.
De ander ruimte geven en in liefde kijken. Laten zijn wat het is.
Liefde en licht inbrengen. Bewust. Vanuit je hart, niet vanuit je ego.
Dat vraagt buigen, slikken, nederigheid.
Dat levert op: liefde, veel liefde, heerlijke liefde…
Als ik er niet uitkom qua gevoel ga ik wel altijd lekker schilderen. Dat dan weer wel!
Zo hej.... die knalt erover. Dat schilderij dan! En eh...... hoe doe je dat? Nederig zijn? Best moelluk.
BeantwoordenVerwijderenIk was te Cadzand aan het strand
BeantwoordenVerwijderengetuige van een misverstand,
toen ik twee golven hoorde spreken
precies voordat ze zouden breken.
De ene riep: ‘Het is gedaan,
wij zullen hier te pletter slaan!’
De ander zei beslist: ‘Welnee,
je bent geen golf, je bent de zee.’
En soms vindt een golfje niet alleen zichzelf fantastisch, dan zijn er ineens vijf golfjes die zich met hun neusje in de wind boven de zee verheffen en een eigen clubje oprichten.
Maar zonder ego redden we het natuurlijk niet in deze wereld. Jezelf onderscheiden is meestal voorwaarde voor een succesvolle loopbaan. En als we niet uniek en authentiek zouden zijn, zou nooit iemand verkering met ons willen. Hoe zit dat dan met die golf en de zee, met ego en nederigheid?
Misschien kunnen we blij golfje spelen in het besef dat we eigenlijk zee zijn. Dan zetten we ons ego niet op de troon, maar gebruiken we het als hulpje. Zo wordt ons ego niet het doel, maar een vervoermiddel.
Nederigheid is de moed om te gaan staan in je volle grootheid, omdat je weet dat er niks van jou bij is.
Uit column van Annemiek Schrijver
Xxx